" روزی عثمان  نزد پیامبر اکرم(ص) آمد و " ابن ‌ابی‌سَرح" را به همراه خود نزد ایشان آورد تا شفاعت وی را بکند (پیامبر اکرم قبلا حکم کرده‌بود که هرجا وی را یافتید او بکشید، چرا که او آیه‌های قرآن را تحریف می کردمثلا الله‌العزیز الحکیم را می نوشت الله‌العلیم الحکیم) حضرت محمد(ص) در مقابل شفاعت و کلام عثمان مدت بسیار زیادی را سکوت کردند و گویا منتظر چیزی بودند و هیچ کلامی را نمی‌گفتند. تا اینکه بعد از لحظاتی طولانی فرمودند که او را بخشیدم ، بروید. بعدا پیامبر اعظم فرمودند: آیا می‌دانید علت این سکوت طولانی چه‌بود؟ منتظر بودم تا شاید یکی از شما سر ابن ابی‌سرح را با شمشیر قطع کند."

داستان عجیبی است. در این مقال اصلا نمی خواهم اهمیت جبهه فرهنگی را گوشزد کنم، بلکه آنچه مورد نظر است تفاوت وظیفه امام و ماموم است.

   شهید ثانی در کتاب منیه‌المرید خود در شرح وظیفه شاگردان می‌فرماید اگر کسی به استاد بی احترامی کرد وظیفه تمامی شاگردان است که با وی عتاب کنند ولو اینکه استاد از این لغزش آن فرد چشم‌پوشی کند و با مهربانی با برخورد کند.

   آنچه از سیره علمای اسلام و ائمه هدی بر ما روشن شده این است‌که، مقتضای رحمت بودن وجود رهبر اسلامی آن است که سعی کند همه را در زیر چتر نظام نگه دارد و از طرفی وظیفه مامومین این است که اگر بی عدالتی دیدند برای حفظ آرمانگرایی در جامعه فریاد بزنند چون اگر کسی که آرمانهای اسلامی و یا اصول انقلاب را تحریف می‌کند در جامعه احساس امنیت کند مطئمنا این تحریفات روز به روز شتاب بیشتری می گیرد تا جایی که حفظ اصل انقلاب هم غیر ممکن خواهد بود. و از طرفی سابقه نشان داده است که اگر در مورد خاصی تحریفاتی و یا اشتباهاتی انجام شده و جامعه و یا مسولین نسبت به آن بی قید بوده اند خود مقام معظم رهبری شخصا مساله را مطرح و باشدت در مورد آن موضع گرفته اند.

   جالب اینجاست که در تاریخ انقلاب، دوستانی مثل خاتمی،مهاجرانی،رفسنجانی و یا... هرجا با نقد شدید دوستداران نظام مواجه شده‌اند اگر نتوانستند پاسخگو باشند به مقام معظم رهبری پناه برده‌اند و جالبتر اینکه ایشان هم به دفاع از اشخاص مذکور بپاخاسته‌ و سخنانی را بیان داشته‌اند. چرا که مقتضای رهبری ایشان چنین است همانطور که اگر مسولین و دلسوزان نظام در مقابل این خطاها بی‌خیال بوده اند خود مقام معظم رهبری شخصا وارد شده و با شدت با آن طرز فکر یا مدیریت برخورد کرده‌اند...

   به عبارت دیگر نمی شود به بهانه حفظ وحدت و یا حفظ استوانه‌های نظام و یا پیشگیری از "منتظری‌سازی" و یا ... در مقابل کجرویها به خواب غفلت فرو رفت تا جایی که خود مقام معظم رهبری مجبور شوند در همه‌ی امور وارد شوند.